Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

6η Μέρα

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου

Ξύπνησα το πρωί και κοίταξα έξω απο το παράθυρο του ξενοδοχείου. Είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ. Πήρα τα ρούχα απο το μπαλκόνι και προσπάθησα να τα στεγνώσω με το σεσουάρ του μπάνιου.

Κατέβηκα κάτω να πάρω πρωινό και ανέβηκα στο δωματιό μου σε 20 λεπτά. Το σώμα μου ήταν καταπονημένο, ο πόνος στην κοιλιά είχε ξαναγυρίσει και το χειρότερο απ όλα, δεν μπορούσα να καθίσω χωρίς να πονάω. Ήξερα ότι τα πόδια θα πήγαιναν, αλλά αυτά ήταν τα μόνα που.. πήγαιναν




Βγήκα απο το ξενοδοχείο, ψάχνοντας φαρμακείο. Ύστερα απο 4 φαρμακεία (το ένα κλειστό), βρήκα αυτά που ήθελα. Άρχισα την προετοιμασία. Κρέμα στον καβάλο και αντισηπτικές γάζες, μήπως και μπορέσω να βγάλω τη μέρα.

Μετά τις 10μιση ξεκινούσα. Απο τα πρώτα χιλιόμετρα κατάλαβα ότι το όλο θέμα με τα φαρμακεία, ήταν απλά χάσιμο χρόνου. Πονούσα αφόρητα, άντεχα μόνο ελάχιστα πάνω στη σέλα.

Σταμάτησα στο Βέλος, σε μια καφετέρια, 10 χλμ απο το Κιάτο. Παράγγειλα εσπρέσσο, γιατί με την κούραση και την υγρασία, το σώμα βρισκόταν ακόμα σε κατάσταση ληθάργου. Πήγα στην τουαλέτα και έβαλα διπλές γάζες. Όταν έκατσα στο κάθισμα όμως, δεν κατάλαβα καμία διαφορά.

Ξεκίνησα και πάλι. Κυριολεκτικά δεν μπορούσα να πεταλάρω απο τους πόνους. Λίγο πριν την Κόρινθο είδα την πινακίδα και αμέσως σκέφτηκα "Μόνο 50 χλμ... Μήπως να.." Αμέσως όμως εγκατέλειψα αυτές τις σκέψεις και πνίγηκαν μόνες τους στον Κορινθιακό κόλπο


Στο βάθος φαινόταν το Λουτράκι. Η θέα ήταν πολύ όμορφη



Σε λίγο έμπαινα Κόρινθο και κατευθύνθηκα στο μαγαζί του Μαρίνου. Με κέρασε ακόμα ένα καφέ και στην κουβέντα για το πρόβλημα που είχα, μου είπε "Γιατί δεν φοράς και τα 2 κολάν μαζί;" Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας. Τόσο απλή λύση και δεν μου είχε περάσει καθόλου απο το μυαλό


Μετά απο μια ρύθμιση στην ταινία του τιμονιού, ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω. Ευχαριστώ για τις βοήθειες Μαρίνο


Πέρασα μέσα απο τον καινούργιο πεζόδρομο της Κορίνθου και κατευθύνθηκα προς την Παλαιά Εθνική. Το κόλπο με το διπλό κολάν όντως απέδιδε. Αισθανόμουν ελάχιστα τον πόνο



Έστριψα δεξιά στο δρόμο για Επίδαυρο. Απο εδώ και πέρα θα ποδηλατούσα δίπλα στη θάλασσα



Ο καιρός φαινόταν έτοιμος για βροχή. Έτσι κι αλλιώς, μια βροχή μετά απο 700 χλμ δεν έλεγε και τίποτα.. Η βροχή ήρθε όταν πέρασα τα Λουτρά Ωραίας Ελένης και έφτανα στην Κάτω Αλμυρή. Περίμενα ένα τέταρτο για να περάσει η μπόρα και ξεκίνησα την ανάβαση του βουνού, που έβγαζε πάνω στο Σοφικό


Πάνω στο βουνό η σιγανή βροχή έπιασε πάλι, αλλά δεν με ενοχλούσε. Είχε υγρασία και δεν είχα αντιανεμικό, αλλά και μόνο που καθόμουν άνετα στη σέλα μου έφτανε


 Σταμάτησα σχεδόν στο τελείωμα του βουνού. Στο βάθος φαινόταν το διυλιστήριο



Φτάνοντας στη κορυφή,  λίγο μετα το Σοφικό, σταμάτησα για ανεφοδιασμό. Έφαγα πατατάκια και παστέλι, ήπια νερό, εσπρέσσο, μια δόση μαγνήσιο που είχα μαζί μου και ένα ντεπόν. Οτιδήποτε μπορούσε να βοηθήσει το σώμα μου να "ξυπνήσει"

Τελικά, φόρεσα το ένα μπλουζάκι πάνω απο το άλλο και ετοιμάστηκα για το Αμώνι, μια απότομη κατάβαση όπως πάμε για Επίδαυρο


Mετά την κατάβαση, ήρθε ο 1ος απο τους συνολικά 5 λόφους της ημέρας...

Σε λίγο έμπαινα στο νομό Αργολίδας. Ένα χαμόγελο είχε καρφωθεί στο προσωπό μου και κανείς δεν μπορούσε να μου το πάρει. Πατούσα πιά τα πάτρια εδάφη!



Ακόμα ένα λόφος, και πέρασα έξω απο τη Νέα Επίδαυρο. Σειρά είχε η Παλαιά. Την θυμόμουν, χρόνια πριν, όμορφη και γραφική. Έτσι ήταν ακόμα...



Μπερδεύτηκα λίγο με τη σήμανση. Ακόμα και ο Αμερικάνος τα είχε χαμένα... Τελικά πέρασα κάτω απο τον δρόμο και συνέχισα για τον 3ο, και πιο απότομο, λόφο.

Σε μόνο 3 χιλιόμετρα ήμουν ήδη 200 μέτρα ψηλά και αγνάντευα την Π. Επίδαυρο


Στο βάθος αριστερά, φαινόταν ο ορεινός όγκος απο τα Μέθανα



Στην κορυφή του λόφου ο δρόμος συνέχιζε για Τραχειά. Εγώ έστριψα αριστερά για Πόρο και κατηφόρισα, ακόμα μια φορά!


Είχα πλέον καταλάβει ότι όταν ποδηλατούσα δίπλα απο την θάλασσα, θα είχα ανεβοκατεβάσματα. "Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι", σκέφτηκα και άρχισα να ανηφορίζω και πάλι. Αυτός ήταν ο 4ος  και μεγαλύτερος λόφος, αλλά με μικρή κλίση. Θα με οδηγούσε στην Καλλονή, ένα χωριουδάκι πριν το Γαλατά.

Το σώμα είχε αρχίσει να κουράζεται, στις κατηφόρες ένοιωθα τα μάτια μου να κλείνουν απο νύστα. Έπρεπε να σταματήσω επειγόντως



Με θέα τα Μέθανα, κατηφόρισα προς Καλλονή. Στο πρώτο μίνι μάρκετ που βρήκα, σταμάτησα για φαγητό και ξεκούραση. Ήξερα πλέον ότι θα με έπιανε το σκοτάδι, πριν φτάσω Ερμιόνη. Το ερώτημα ήταν απλά τι ώρα θα έφτανα στο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν έξω απο το χωριό

Εκείνη την ώρα με πήρε τηλέφωνο η Αλεξία. Έμπαινε στο λεωφορείο από Αθήνα για να κατέβει Άργος. Όλη τη μέρα ταξιδεύαμε παρέα, αυτή απο Φλώρινα, εγώ απο Κιάτο. Η σκέψη ότι θα την έβλεπα την άλλη μέρα, με έκανε να νοιώσω καλύτερα


Μετά την Καλλονή, βρέθηκα σε μια μικρή λίμνη. Έπρεπε να σταματήσω για να φωτογραφίσω. Για κάτι τέτοια τοπία, μπορεί κάποιος να κάνει τέτοια ταξίδια... Απλά μαγικό!



Η διαδρομή ήταν πλέον επίπεδη και μπορούσα να πατήσω. Σε λίγο έμπαινα Τροιζήνα, 3 χλμ πριν το Γαλατά. Έβλεπα πλέον στο βάθος τον επιβλητικό όγκο των Διδύμων

"Αύριο θα έρθει η σειρά σου" είπα σχεδόν φωναχτά



Σε ένα τέταρτο έφτανα Γαλατά. Σταμάτησα σε ένα μανάβικο και πήρα μπανάνες. Θα χρειαζόμουν την ενέργεια, είχα ακόμα 50 χλμ να κάνω. Κόσμος αρκετός και η θέα του Πόρου απέναντι, γραφική




Αφού υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναέρθω εδώ με την Αλεξία, άφησα πίσω μου το Γαλατά. Σιγά σιγά νύχτωνε, ενώ ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει.

Είχα ακόμα ένα τελευταίο λόφο να ανέβω, και απ ότι φαινόταν, η νύχτα θα με έπιανε εκεί πάνω. Η κίνηση ήταν μηδαμινή και αυτό βοηθούσε. Είχα χαθεί στην ηρεμία του τοπίου. Κάτω χαμηλά έβλεπα τη θάλασσα. Χτύπησε το τηλέφωνο και σταμάτησα

"Ναι;" "Που είσαι;", "Πάνω σε ένα λόφο, στη μέση του πουθενά" Ήταν η Αλεξία που είχε ήδη φτάσει στο πατρικό μου. Μιλήσαμε για λίγο και συνέχισα. Φυσικά, ανησυχούσαν μια και ήμουν μόνος μου, βράδυ, χωρίς υποστήριξη, χωρίς να ξέρω το δρόμο.

Εγώ πάλι είχα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου: Να φτάσω Ερμιόνη. Όλα τα άλλα ήταν απλά ....περιπέτεια.

Εβαλα το φακό κεφαλής, το γιλέκο και άναψα τα φωτάκια. Σε κάποια στιγμή έφτασα κορυφή και άρχισα την κατάβαση. Στο βάθος χαμηλά, έβλεπα φώτα. Ήταν τα χωριά που είχα στο καταγραφικό μου, αλλά απείχαν ακόμα αρκετά χλμ. Η κατηφόρα αγρίεψε και εγώ ήμουν συνέχεια στα φρένα. Δεν μπορούσα να πάω γρήγορα, γιατί δεν έβλεπα τόσο μπροστά και μπορεί να είχα κάποιο ατύχημα.

Όταν τελείωσε  ο λόφος, σταμάτησα έξω απο μια βίλα, γιατί η μπαταρία απο τον αισθητήρα ταχύτητας είχε αποδημήσει εις κύριον


Συνέχισα. Πλέον είχα κάποια μικρά ανεβοκατεβάσματα και όταν μπορούσα να δω, πατούσα. Είχα αρκετή δύναμη, το σώμα είχε ξυπνήσει.

Πέρασα τα Πηγάδια και συνέχισα. Ο πρώτος στόχος ήταν η Θερμησία και μετά η Ερμιόνη. Ενώ πήγαινα σε μια ευθεία, σε μια δεξιά εμπρός μου είδα αμάξι να έρχεται. Σε λίγο, ακόμα ένα βγήκε και άρχισε να πατάει για να προσπεράσει το πρώτο. Ο δρόμος βέβαια ήταν πολύ στενός

"Καλά, ο μ@λ@κας δεν με βλέπει;" σκέφτηκα. Και όντως δεν με είδε ποτέ του. Βγήκα σχεδόν στο χώμα και πέρασε ξυστά. Δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μου...

Σε λίγο έμπαινα Θερμησία. Μετά είχα μόνο 8 χλμ για Ερμιόνη. Άρχισα να πατάω δυνατά. Φάνηκε ένας μικρός λόφος και τον ανέβηκα όλο ορθοπέταλο. Τα πόδια πήγαιναν αέρα. Όταν είδα την πινακίδα, ήξερα ότι ήμουν έξω απο την Ερμιόνη


Μπήκα στο χωριό και συνέχισα να πηγαίνω. Βρέθηκα σε καφετέριες και μπαράκια, ο κόσμος απολάμβανε την νύχτα του, κι εγώ έψαχνα για το ξενοδοχείο μου. Ήξερα ότι ήταν 6 χλμ μετά το  χωριό. Αφού μίλησα στο τηλέφωνο, βρήκα τελικά το ξενοδοχείο 10 χλμ απο Ερμιόνη....

Πεινούσα σα λύκος, η ώρα ήταν 11, 12μιση ώρες μετά την εκκίνηση μου απο Κιάτο. Όμως η κουζίνα είχε κλείσει και αν ήθελα να φάω, έπρεπε να βγω πάλι έξω. Έκανα μπάνιο, πήρα τη βερμούδα, τα ποδηλατικά παπούτσια και το φακό κεφαλής και ξεκίνησα. Θυμόμουν μια ταβέρνα μερικά χλμ πριν.

Έφτασα στην ταβέρνα στο κλείσιμο και παρήγγειλα χωριάτικη, πατάτες τηγανητές και μια πράσινη. Ήταν απο τα καλύτερα γεύματα της ζωής μου!


Γύρισα στο ξενοδοχείο εξουθενωμένος, αλλά χορτασμένος. Αύριο με περίμενε η πανηγυρική ημέρα του γυρισμού. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου